De serie ‘Tygo in de psychiatrie’ werpt een confronterende blik op een aantal misstanden in de psychiatrie. Bij momenten wat gekleurd en eenzijdig belicht, maar vaak raak en ontluisterend…

De serie raakt enkele belangrijke pijnpunten: psychiatrische overdiagnosticering en overmedicalisering.

Het kan ook anders, weet ik. Dat zie ik om mij heen en dat probeer ik zelf uit te dragen.

Ik ben psychiater geworden vanuit de behoefte om te begrijpen waarom mensen zijn geworden wie ze zijn.

Mijn belangrijkste missie is om psychiatrische problemen terug te brengen tot de kern, ‘ont-problematiseren’ en er toe bij te dragen dat mensen weer ontwikkelkansen en perspectief ervaren.

Uitgangspunt daarbij is dat ieder mens in essentie heel is en ongeschonden. Vanuit die overtuiging probeer ik genuanceerd te kijken naar ontwikkeling en naar stagnaties.

Ik heb me gespecialiseerd in het werken met kinderen en jongeren vanwege het belang van zo vroeg mogelijk starten met het voorkomen van psychische scheefgroei, o.a. door een goede probleemanalyse, relativeren en normaliseren.

Ik heb mezelf aangewend om me te concentreren op de oorzaken van stagnaties en op wat er nodig is om de ontwikkeling weer vlot te trekken, zonder eerst een psychiatrisch label te plakken.

Het is m.i. essentieel hoe je problemen begrijpt en omschrijft. Want dát bepaalt hoe je er vervolgens mee omgaat.

Het stellen van DSM-classificaties probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen. Omdat het vaak niets toevoegt en omdat het kinderen vastzet in een (denkbeeldige) stoornis. Ook in onze brieven naar verwijzers zetten we geen DSM-classificatie.

Ik ben kritisch op het voorschrijven van medicatie. Soms is het de meest passende interventie, maar vaak zijn er nog allerlei andere interventies mogelijk. Ik besteed veel tijd aan het expliciteren van de functie van medicatie. Als ik al medicatie voorschrijf dan in zeer lage dosis en met scherpe instructies over afbouw.

Deze manier van werken is vooral gebaseerd op klinische ervaring, finetuning en het verhaal van kinderen en hun ouders. Protocollen en evidence zijn hierbij eerder ondersteunend dan leidend.

Mijn hoop is dat onze maatschappij over tien jaar een stuk kindvriendelijker is geworden en dat het aantal kinderpsychiatrische diagnosen dan drastisch is gedaald. Ik ben er van overtuigd dat dat mogelijk is, mits we het stoornisgericht denken loslaten en onze aandacht vooral richten op het genuanceerd onderzoeken en optimaliseren van de balans tussen aanleg en omgeving.